فْرَشُوْکَرَ واژه ای از زبان کهن اَوستایی (ایرانی) است که از دو پاره فْرَشُوْ و کَرَ ساخته شده است : فرَشُوْ به چم (=معنی) “نو ، تازه” می باشد که به همین چم اما به ریخت دیگر به زبانهای بسیاری راه یافته است (در زیر بیشتر بخوانید) و کَرَ که به چم “کننده” است مانند مسکَرَ (=مسگر) یا زرکَرَ (زرگر). بنابراین، این واژه به چم ” نوکننده، زنده کننده و یا نو آور” است.
