پَشتو (به پشتو:پښتو) نام یکی از دو زبان آیین مند (= رسمی) در آریانا (= افغانستان) و از شاخه ی زبان‌های ایرانیِ اَپاختر خاوری (=شمال‌شرقی) است. گویشوران آن تیره پشتون می‌باشند و در پاکستان و آریانا و هندوستان زندگی می‌کنند.
زبان پشتو در نواحی نیمروزی (=جنوبی) و خاوری (=شرقی) کشور آریانا و به گونه پراکنده در اَپاختر و باختر و بخش اَپاختر باختری(= شمال‌غربی) پاکستان و همچنین در جاهایی از هندوستان که پشتونها باشنده اند (=حضور دارند)، رواگ (=متداول) است. گروهی از پشتوزبانان در بلوچستان و چندی در چیترال و کشمیر زندگی می‌کنند. برخی نیز در کنار مرزهای ایران و افغانستان زندگی می نمایند.
هرچند، زبان‌های پارسی دری و تازی (=اَربی) در این زبان رخنه (=نفوذ) یافته، پشتو بسیاری از ویژگی های (=خصوصیات)گوهری (= اصیل) زبان‌های ایرانی را نگهداشته و خود گویش های گوناگون دارد، مانند وزیری، آفریدی، پیشاوری، قندهاری، غلزه‌ای، بنوچی و دیگر.
در دستور بنیادین (=قانون اساسی) نوی آریانا، هر دو زبان رواگ آن کشور، یعنی پارسی دری و پشتو، به پاژنامِ (=عنوان) زبان‌های آیین مند میهنی (=ملی) پذیرفته شده‌است.
شمار گویشوران زبان پشتو در آریانا کم وبیش هشت میلیون تن، در پاکستان کم وبیش هفت میلیون تن و در ایران کم وبیش ۵۰هزار تن برآورد می‌شود.
