زبان ارمنی (به ارمنی: Հայերեն هایِرِن) یکی از زبان‌های آریایی است که در دامنه (=منطقه) ی غفغاز و به‌ویژه در کشور ارمنستان و آرتساخ و کشورهای دیگر که ارمنیان به پاژنام (=عنوان) گروه ارمنیان پراکنده شناخته می‌شوند به آن گفت و گو می‌کنند. ارمنیان تا پایان سده ی چهارم ترسایی (=میلادی) از خط سریانی یا یونانی سود می جستند و ازاینرو فرهنگ (=ادبیات) و تاریخ آنان به دپیره (=خط) و زبانی نا ارمنی نوشته می‌شود. پس از آیین مندی (=رسمیت) دین ترسایی (=مسیحی، که از کیش مهر ایران الگو برداری شده است) در ارمنستان و ترسایی (=مسیحی) شدن ارمنیان، چون نَسَک سپنتا (=کتاب مقدس) این دین به زبان یونانی یا سریانی بود، در آیین های کیشی کلیساها نیز به این زبان‌ها سخن گفته می‌شد. در برخی از کلیساها نَسَک سپنتا را درهنگام آیین هابه زبان ارمنی ترجمه و زند (=تفسیر) می‌کردند و برای باشندگان بازگو می‌نمودند.
نویسه های (=حروف) دپیره (= خط) ارمنی نخستین بار به کوشش یک روحانی ارمنی به نام مسروب ماشتوتس، که با زبان‌های یونانی، زبان پارتی و زبان پارسی میانه (در دوره ی پادشاهی ساسانی) آشنایی کامل داشت، اختراع شد.
