واژه‌ی “بهشت” از زبان اوستایی است که به ریخت “وَهیشتَ” بوده است. درزبان پهلوی “وَهیشت اَخْو” (vahišt axw) شد. “وَهیشتَ” از “وَه” و “ایشتَ” آمیزه (=ترکیب)شده است. “وَه” همان “بــه” (beh) پارسی امروزی به چم (=معنی) “نیک یا خوب” است و “ایشتَ” پسوند زاب (=صفت) برترین (=عالی) است. پس “وَهیشتَ” به چم “بهترین” و “برترین” است. اینک به سراغ پاره دوم واژه که در این ترکیب حذف شده است ، می رویم، یعنی اَخو (axw). اَخو به چم “جهان ” و یا “هستی” است و بنابر این “وَهیشت اَخو” رویهمرفته به چم “بهترین جهان” یا “بهترین هستی” است.
