اصل واژه “دُش اَخو” (doš axw) از زبان پهلوی است. “دُش یا دُژ” به چم “بد و پاد (=ضد)” است و آنرا هنوز در واژههایی چون دشمن (= بد اندیش برگرفته از دژمت به زبان زبان اوستایی) و دژخیم (=بدخوی) داریم. “اَخو” نیز به چم “جهان” است و بر روی هم “دُش اخو ” به چم “جهان بد” است.
