واژه‌ای از زبان اوستایی کهن ایرانی به ریخت “دارَوْ” که در زبان پهلوی به “داروگ”دگرگون یافت. در زبان پارسی باستان « دارَوَکَ » گفته می شد. چون دارو سرچشمه گیاهی داشته است. « دار » پارسی دری به چم « درخت» بازمانده ی آن است که آن را به چم ابزاری که با آن انسان می کشند، هم آمده است. بنابراین، « دارَوْ » به ریخت « دارو» از مرگ می رهاند و به گونه « دار» مرگ می آورد. همین واژه به زبانهای دیگر رفته است: انگلیسی Drug ، فرانسوی Drogue ، اسپانیایی ، پورتگالی ، اسلواکی و ایتالیایی Droga ، ارمنیդեղ ، آلمانی Droge ، هلندی Drug ،سویدی و اسلوانیایی Drog ، تاگالوگ Droga ، ایرلندی Drugaí ، اَربی الدواء ، هندی दवा (دوا)، ژاپنی ドラッグ (دوراگو ) ، پنجابی ਡਰੱਗ (دراگا) ، رومانیایی Drog ، تاجیک дору (دارو) ، اردو دوایی.
