جهنم یا گِهینّوم واژه‌ای اِبْری ( عبری: גי(א)-הינום) است از آمیزش گ ِ+ هینوم = دره‌ی هینوم، که درّه‌ای است در پیرامون اورشلیم که راه به سوی بیت‌لحم (=خانه گوشت، کشتارگاه) از آنجا پیموده می‌شود. این دره در شهر اورشلیم، و در جنوب کوه سهیون واقع است که در زمان‌های کهن محل سوزاندن زباله‌های شهر بود و بعدها، مردم آن دیار، بر پایه باورهای خود، جنازه‌ی کسانی را که از رستگاری‌شان نومید شده بودند، برای نمونه، کسانی که دست به خودکشی می‌زدند، در این مکان می‌سوزاندند.
این دامنه (=منطقه)، همچنین، جایگاه پرستش آن دسته از تیره بنی اسرائیل بود که به دین‌های کنعانی و فنیقی باور داشتند و پیکره‌هایی از خدایان‌شان، مانند “مولوخ” و “بعل” ، را در این دره ساخته بودند و پرستش می‌کردند.
اما اندک اندک، نادانی رشد یافت و به پی آمدهای دهشتناکی کشیده شد. آنها در آنجا به کشتار انسان آغازیدند! کودکان در آنجا برای خدایی به نام مولوخ (ارمیا ۷:۳۱) کشتار (=قربانی) می‌شدند و بعد ها در آنجا آتشی ماندگار افروخته شد که این آتش انگارشی (= تجسمی) برای دوزخ (شئول در زبان اِبْری) و جایگاهی برای دادباختگی (=محکومیت) و نابودی گناهکاران (متا ۱۸:۸) شد. روزی شخصی به نام هینّوم، فرزند خود را در آنجا کشت (=قربانی کرد) و از آن پس، آنجا را “دره‌ی پسر هینّوم” نامیدند. ( Gey Ben-Hinnom ĝ-ben-hinnōm یا Valley of the son of Hinnom). این داستان در کتاب سپنتا (=مقدس) نیز یاد شده است.
باری، “جهنم” ریخت اَرَبی (=عربی) شده‌ی واژه‌ی “گِهینُّم” در زبان اِبْری است.
