واژه‌ی از دو پاره “بَغ ” (خدا) و “داد” از زبان پهلوی به چم “خدا داد” است. بغ در زبان اوستایی به گونه “بَگَ” به چم “سرور و هرمز و خداوند” از ریشه بَگ به چم “بخشیدن” است. این واژه به گونه “بَگ ” در سنگ نوشته های شاهان هخامنشیان به دپیره (=خط) پارسی باستان نیز آمده است مانند داریوش یکم (به پارسی باستان: )، ناموَر به داریوش بزرگ که می فرماید: « بَگ بزرگ است اهورامزدا، کسی که این زمین داد (بیافرید). کسی که آسمان بیافرید. کسی که مردم را بیافرید. کسی که از برای مردم شادی بیافرید.»
این واژه به ریخت های دیگر به زبانهای دیگر رفته است و در زبان های مونگول و ترکی رواگ دارد: بیگلربیگ ، اتابگ ، اوزبگ، دریا بیگی، بگتاش، بیگم، بای.
