در پارسی باستان « مَدو»، در زبان اوستایی «مَذو» و در پهلوی “مَی” به چم “انگوین” است. چون ازانگوین یا انگبین را از « مَی » می ساخته اند، در زبان اوستایی افزون بر چم نخست آن به چم «مَی» پارسی هم به کاررفته است. جای بسی شوربختی است که از واژه ” عسل” که واژه ای اَرَبی است به جای “انگبین” پارسی امروزه به کار می رود.
